Dirty Lines

Vroeger was een van mijn grootste angsten dat iemand erachter zou komen dat ik geen orgasmes had tijdens de seks met een partner. Als ik het nu zeg klinkt het ridicuul, ik weet het, maar het was toen een groot geheim. Ik vond namelijk dat ik kapot was, minder vrouw. Nu weet ik dat ik zo dacht vanwege het gebrek aan realistische representatie en seksuele voorlichting. Dus begon mijn seksuele zoektocht bij porno. Als kind van de jaren 90 had ik direct toegang tot het hardcore internet. Zo leerde ik wat de schoonheidsidealen van vulva’s waren (voor het geval je daar nog over twijfelde: wit, roze, gebleekt en kaal) en hoe vrouwen seks en penetratie ervaren. Luidruchtig, squirtend en intens. Op dat moment in mijn leven was de seks die ik zag in porno alles wat mijn seks niet was. Ik had niet eens geleerd wat ikzelf lekker vond, laat staan hoe je dat vervolgens communiceert naar je partners. Maar ik wilde wel zijn zoals die vrouwen die ik zag, dus ik deed ze na. Geen orgasmes faken, dat leek me altijd al onhandig, maar wel genot faken.

In 2015 zette ik daar een punt achter toen ik mijn eerste toneelmonoloog over seks schreef. ‘Ik kan niet klaarkomen’, zei ik tegenover een volle theaterzaal. Die dag overwon ik een enorme angst, maar er gebeurde ook iets groters dan dat. Vrouwen uit het publiek kwamen na afloop naar me toe om me te vertellen dat zij óók geen orgasmes bereikten en hoe dankbaar ze waren dat ik hun verhaal op de planken bracht. Maar het bleef niet alleen bij die vrouwen; er kwamen ook mannen en zelfs koppels naar me toe die, aangestoken door mijn kwetsbaarheid, lief en leed met me deelden over dezelfde pijn. Ik was dus niet alleen en ik was niet kapot. Wij waren niet kapot. Die dag, 4 juni 2015, wist ik het zeker: ik wil het taboe rondom seks en vrouwelijke seksualiteit doorbreken. Mijn kwetsbaarheid zou mijn kracht worden.

In de jaren die daarop volgden werkte ik mee aan een documentaire over het taboe op het vrouwelijk orgasme, zette ik een online educatief platform op en begon ik vanwege de lockdown in plaats van theater te maken over seks, te schrijven over seks voor Volkskrant Magazine. En zo begon ook mijn Dirty Lines avontuur. 

Pieter Bart Korthuis, (de showrunner en regisseur), stuitte in 2020 op een interview met mij waarin ik vertelde waarom ik praten over seks zo noodzakelijk vind: ‘Iedereen deelt altijd alleen maar de leuke, succesvolle seksverhalen. Je hoort nooit eens: shit, gister lukte het niet. Daardoor heb ik lang gedacht dat er iets mis met me was. Maar nadat die docu was uitgekomen bleken veel meer mensen hiermee te struggelen. Dan denk ik, wauw, wat missen we niet allemaal in de media? En wat kan ik daar zelf aan doen?’ 

We ontmoetten elkaar kort daarna op 9 september 2020 samen met Tomas Kaan, (de andere regisseur samen met Anna van der Heide) en de casting director Rebecca van Unen. Ik vergeet bijna te vertellen dat het een van mijn grootste doelen was om voor m’n 30e een hoofdrol te spelen in een Netflix Original. En daar zat ik, net 26 jaar, te praten over de hoofdrol in een Dutch Netflix Original die ook nog eens over seks zou gaan. Het is makkelijk gezegd achteraf, maar het voelde toen alsof alles in mijn leven me had geleid naar dat moment. Deze rol, dit onderwerp en zelfs dit vrouwelijke perspectief; dit was mijn rol. Ik had nog niets gelezen, maar het enthousiasme in Pieter Bart’s ogen, daar had iedereen ter plekke ja tegen gezegd. 

Twintig dagen later deed ik auditie en na een zenuwslopend traject van agenda’s synchroniseren stond mijn agent op een avond ineens op de stoep met een bos bloemen en haar hond. ‘JE HEBT DE ROL!’ 

Mezelf voorbereiden op het spelen van Marly was soms best lastig, omdat ze zo dicht op m’n huid ligt. Haar Surinaamse roots, haar ongemak als ze over seks moet praten terwijl ze er veel vanaf weet, haar fascinatie voor piemels als kind (dat was echt een enge overeenkomst die ik niet eens aan Pieter Bart heb verteld) en vooral haar zoektocht naar haar eigen identiteit; ze leek net op een halfzusje uit de jaren 80. Daarom ben ik ook blij dat ze mocht transformeren, weg van mij. En soms lieten de schrijvers haar juist iets doen wat ik zelf nooit zou doen en dan voelde ik mezelf heel recalcitrant worden:’Zo doe ik dat helemaal niet!’, schreeuwde alles in mij dan. Dat vind ik altijd zo bijzonder aan rollen die dicht op de huid liggen. Het is constant een balans vinden in waar je het ver van je af kunt plaatsen en waar je je eigen kracht in kunt zetten door gewoon te zijn.

De kracht van Dirty Lines zit ‘m voor mij, naast het verhaal, in de jonge cast. In 2019 studeerde ik af van de toneelschool, waarmee ik een periode van zestien jaar aan toneellessen afsloot. Eenmaal in het werkveld was ik ineens weer de jonge onervaren acteur. Maar met de cast van DL viel het me op hoe we, doordat we bijna allemaal in dezelfde generatie zijn afgestudeerd, dezelfde acteertaal spraken. En gelukkig betekende dat niet dat we het over alles eens waren, maar alles leek zo organisch te verlopen. Het was voor iedereen heel duidelijk wat de speelstijl was. Ik mocht op de set staan met getalenteerde acteurs zoals onder andere Laura Bakker (Nina) en Yari van der Linden (Ronnie) die naar mijn mening beiden de comedy in DL naar een hoger niveau hebben getild. 

Maar mijn mooiste herinnering aan de draaiperiode is de shoot van de houseparty uit aflevering twee. Dat was onze eerste dag op set met de Teledutch crew en toen zag ik ineens: Holy shit, al deze mensen zijn zo leuk samen! Daarbovenop draaiden we toen middenin een strenge lockdown, dus dat we ineens samen met alle figuranten urenlang mochten dansen in een groep was bijzonder. Je voelde gewoon het verlangen naar euforie, de huidhonger en tegelijkertijd de nostalgie naar de 80s. Niet dat we toen leefden, maar toch, het zag er dankzij onze geweldige setdressers ineens zeer intrigerend uit allemaal, die jaren 80.